Wydaje mi się – choć to być może jedynie moje odczucie – że Cokowi udało się zostać najbardziej niedocenianym producentem wśród tych najbardziej niedocenianych – czyli tych, którzy robią albumy instrumentalne. Emapea, Amatowsky, Hubert Tas, ostatnio Pstyk – im udało przebić się do… właśnie, kurczę, tak naprawdę to gdzie? Do grona słuchaczy wykraczających poza grono ich ziomków i kolegów po fachu? To niezłe przebicie. Choć może Emapea robi milionowe wyświetlenia, ale w Polsce większość i tak zna go jedynie z kawałka z Taco. No dobra, ale miałem nie rantować, a pisać o „NuTripie”.

Przyznam, że się stęskniłem za Cokiem. Jego ostatni album to wydana już 5 lat temu (!) „Sagala”, chociaż większą miłością pałałem do przepełnionego samplami i cudownie bujającego „NuFunku”. Przez ten czas Cok wrzucał pojedyncze instrumentale, ale dopiero „NuTrip” jest pełnoprawnym zbiorem niesamowicie spójnych, lo-fi podkładów, które są po pierwsze doskonale skomponowane, odprężające i pobudzające wyobraźnię. Po drugie, to idealna muzyka tła i odpalenie tego krótkiego materiału w pracy sprawia, że kolejne arkusze kalkulacyjne i pliki tekstowe możemy pokonywać z niezwykłą lekkością. Na tym materiale Cok odstawił sample, ale cóż on tu robi z rhodesami! Delicje. Mimochodem wracam do „NuTripu” od premiery i jeszcze nie zdążyłem się znudzić. Wszystkie instrumental hip-hop świry powinny to sprawdzić.