„You ordered diet coke, that’s a joke right?” – wybrzmiewa linijka refrenu głównego singla z najnowszego albumu Pushy T – It’s Almost Dry. Dla ludzi niezaznajomionych z twórczością rapera wers ten może być żartem na poziomie słabego polskiego stand-upu na Comedy Central. Dla wieloletnich fanów jednak jest to wiadomość, że kokainowy król w końcu wraca na hip hopową scenę z nowym materiałem.

Twórca ma przed sobą nie lada zadanie, ponieważ jego poprzedni album, Daytona, jest bez wątpienia jego najbardziej udaną solową płytą. Pusha wydawał oczywiście w zeszłej dekadzie niesamowite single, tj. Numbers on the Boards czy Nosetalgia, ale dopiero Daytona była tym pierwszym projektem od czasu rozpoczęcia solowej kariery, który w pełni wykorzystywał jego największe talenty. No dobra, nazwanie tego 21-minutowego albumu „pełnym projektem” jest nadużyciem. Nie zmienia to jednak faktu, że ta w pełni wyprodukowana przez Kanyego Westa, płytka zawierała najlepsze bity i najlepsze wersy od czasów, gdy Terrence nawijał razem z bratem w Clipse (a było to ponad dekadę temu)! Łatwo zrozumieć zatem głód nowych kawałków, gdy po blisko czterech latach Pusha zapowiedział właśnie It’s Almost Dry. Bogu dziękować, że jego przyjaźń z Kanye nie spowodowała, że wdał się w cały bałaganiarski rollout Dondy 2, bo bez wątpienia ten oto album zasługuje na swoją własną rundę aplauzu i atencji.

Jeśli Daytona brzmieniowo łączyła nowoczesne sposoby samplingu i beatmakingu z tradycją chipmunkowego soulu, It’s Almost Dry mocno separuje dzisiejsze standardy produkcji od tych z lat 90. i 2000. Za sterami stoją dwie legendy: Pharrell Williams i Kanye West, obaj ze swoją połową albumowych kawałków. Czy połączenie dwóch dość odmiennych wizjonerów sprawiło, że to album zwięzły i spójny? Niekoniecznie, aczkolwiek bez wątpienia zaowocowało to jednymi z najlepszych piosenek Pushy w karierze.

Historia tak stara jak cały gangsta rap. Otóż w ruchu są funty, śnieg, cola, cegły, kilogramy: generalnie K O K A I N A. Jeśli brzmi to płytko czy cliche to gwarantuję, że Pusha jest w topce kreatywności w rapie, jeśli chodzi o eufemizmy narkotyków. Elementy, które są dla niego najbardziej charakterystyczne wcale na tym albumie nie zniknęły: jedyny w swoim rodzaju głos, chwytliwe flow i linijki typu: „Don’t brag bricks to me / If they ain’t tell you to bring your skis” czy też „Cocaine’s Dr. Seuss” są dosłownie wszędzie na tym albumie. Właśnie to wszystko sprawia, że z kolekcji na pozór monotematycznych piosenek, album zamienia się w doświadczenie niezwykle przyjemne i zabawne, ale i kolorowe oraz zdywersyfikowane.

Lepiej nie może tego przedstawić pierwsza połowa It’s Almost Dry. Introspektywne Brambleton jako opener nadaje tonu dość poważnego, ale ustawia energię na odpowiednim poziomie, a Let The Smokers Shine The Coupes ze swoim niebywale agresywnym miksem to zdecydowanie jeden z największych bangerów w karierze Pushy. Neck and Wrist z gościnną zwrotą samego Jaya-Z prezentuje najbardziej zimnokrwiste fleksy dilerskim pieniądzem („First in the beach with a million-dollar auto / Bring the cameraman, we can shoot our own Narcos”? Okej, brachu). Z piosenkami spod ręki Pharrella mocno kontrastują te, które produkuje Kanye. Z przepełnionych basem i detalami kompozycji przechodzimy w istny samplowy minimalizm na kolejnych utworach. Dreamin Of The Past (na którym Pusha mówi o tym jak przeszmugluje kokainę w twojej siostrze. Tak, w twojej siostrze) ze swoim bogatym samplem i jaskrawą estetyką brzmi, jak piosenka wyciągnięta rodem z lat 90. Powiedziałabym to samo o Diet Coke gdyby nie fakt, że ten kawałek posiada dosłownie bit stworzony w latach dziewięćdziesiątych. Obie piosenki przypominają o niesamowitej synergii pomiędzy Ye a Pushą z czasów Daytony.

Niestety, posiadanie dwóch geniuszów jako producentów wykonawczych oznacza też, że jest się skazanym na ich eksperymenty. Do tych nietrafionych zdecydowanie zaliczam przekombinowane Rock N Roll z Ye i Kid Cudim, piosenka średnio komplementuje liryczny styl Pushy, a do bycia ekstrawaganckim bangerem tylko aspiruje. Call My Bluff i Scrape it Off prezentują dwie skrajne strony kreatywnego umysłu Pharella: tę dziwną i lekko atonalną, którą mogliśmy usłyszeć m.in. na najnowszej kompilacji Nigo i tę zorientowaną w kierunku dźwięków znajdujących się na notowaniach list przebojów. Obie piosenki, choć niewątpliwie szanuję, bo dają lekki powiew w świeżości hermetycznemu stylowi Pushy, to są dość nietrafionymi sposobami fuzji wizji artystycznych producenta i rapera.

Jako że Push nigdy nie był wielce konceptowym artystą, jego albumy ocenia się raczej prosto – siłą ich piosenek. It’s Almost Dry zdecydowanie tę siłę prezentuje jednymi z najlepszych zwrotek spod pióra Pushy od czasu odejścia z Clipse, jak i świetnymi bitami. Nie uważam, że był to album tak dopięty na ostatni guzik jak Daytona, ale może to jest w It’s Almost Dry najbardziej ekscytujące. To nieco brudny i nieoszlifowany, może i nie diament, ale z pewnością jakiegoś rodzaju kamień szlachetny, który wystarczy do czasu, kiedy Pusha znowu się wyłoni z kolejnym albumem.