Wybranie i opisanie jednej okładki to bułka z masłem. Ale już wybór kilku to trudne zadanie – przynajmniej dla mnie. Przygotowując się do pisania tego artykułu przejrzałem niemal całą moją kolekcję płyt CD i winylowych, wybierając takie, których cover arty faktycznie są moimi ulubionymi. Gdybym miał opisać je wszystkie, powstałyby jeszcze co najmniej trzy części, jednak dokonałem ostatecznej selekcji i wybrałem po cztery z Polski i USA. Zapraszam do lektury, a ja w tym czasie zrobię porządek na biurku, odkładając płyty z powrotem na półki.
Okładka trzeciego albumu grupy Cypress Hill może budzić skojarzenia z nieco bardziej hardcore’owym brzmieniem, niż z hip-hopową ekipą z kalifornijskiego South Gate, lecz idealnie oddaje jego mroczny i tajemniczy klimat. Postać w kapturze (tym razem to mnich) prowadzi nas do wnętrza świątyni, w której każdy musi być nastukany, iluzje robią w głowie rozpierdol, a nad wszystkim czuwają Ujarani Jeźdźcy.
Obrazek jak z filmu katastroficznego – Miasto pod wodą, a straszliwych zjawisk atmosferycznych końca nie widać. Za ten pogodowy armagedon nie odpowiadają jednak zmiany klimatyczne, tylko Tede i Numer Raz, dwóch typów z warszawskiego Mokotowa płynących już od ’99, którym niestraszne są wichry, burze i deszcze ulewne. Niestety, w pewnym momencie drogi naszych bohaterów się rozeszły i podczas gdy TDF wciąż płynie dalej, Numer gdzieś dryfuje.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-93635-1497139174-2723.jpeg.jpg)
Nie byłbym sobą, gdyby w moim zestawieniu nie pojawił się jakikolwiek album A Tribe Called Quest. Oczywiście postawiłem na swojego faworyta, czyli „Midnight Marauders”. Na pierwszym planie widzimy sylwetkę młodej kobiety, ubarwioną w kolory symbolizujące Afrocentryzm – zielony, czarny, czerwony. W tle spoglądają na nas twarze postaci ważnych w tamtych czasach dla kultury hip-hop. Na powyższej okładce możemy dostrzec takich artystów jak m in. Chuck D, Afrika Bambaataa, Busta Rhymes, Ice-T, Large Professor, Too $hort, Doug E. Fresh, Diamond D, Afrika Baby Bam i Mike Gee z Jungle Brothers, Beastie Boys (Mike D, Ad-Rock i MCA), MC Lyte, Heavy D, Grandmaster Flash, Kool Moe Dee, czy Posdnuos i Maseo z De La Soul. Ciekawym faktem jest to, że istnieją jeszcze dwie wersje tego cover artu, które otaczają ramki w kolorach czerni i czerwieni, a na nich widnieją zupełnie inne twarze, niż na powyższym.
Mamy przed sobą zapieczętowany zwój z tekstem „Dziadów” Adama Mickiewicza. Otwierając pudełko i wrzucając nośnik do odtwarzacza, przełamujemy tę pieczęć, po czym przenosimy się do pełnego magii i psychodelii świata, a naszymi przewodnikami zostają rycerze tajemniczego Zakonu Marii. Gdy jednak zaczyna się nam wydawać, że to już koniec naszej przygody, okazuje się, że z tego świata nie ma już wyjścia…
Okładka drugiego albumu duetu z Atlanty przedstawia Andre 3000 i Big Boia jako komiksowych superbohaterów, gotowych do walki ze złem. Gdy zajrzymy do książeczki, otrzymujemy 24-stronicową historyjkę, w której nasi raperzy stawiają czoła złemu Nosamulli, chcącemu zniszczyć „pozytywną muzykę”. W komiksie oprócz OutKast i kosmitów pojawia się również L.A. Reid, współzałożyciel nieistniejącej już wytwórni LaFace Records.
Próba lub koncert orkiestry symfonicznej, a w tle pojawia się dwóch typów, kompletnie niepasujących do otoczenia. Czyżby pomylili sale? Ależ skąd! Mimo bycia bohaterami drugiego planu, to jednak oni są tu prawdziwymi „gwiazdami” i za chwilę zaprezentują swoją wizję „Muzyki Poważnej”.
Dr. Reggie Noble podejmuje próby ratowania życia swojej maskotki, a pomaga mu w tym jego urocza asystentka. Operacja przebiegła pomyślnie, co można wywnioskować ze zdjęcia zamieszczonego na tylnej części okładki. I tu pojawia się polski akcent. Ilustracja ta bowiem nawiązuje do słynnej fotografii wykonanej w 1987 r. Przedstawia ona profesora Zbigniewa Religę i jego asystenta, wyczerpanych po zakończonym zabiegu przeszczepu serca.
„Człowiek to jest budowla, ja znam restauratora”, nawija Tau w tytułowym kawałku ze swojego drugiego albumu. I właśnie powyższa okładka nawiązuje do tych wersów. Przedstawia ona gospodarza albumu, jako lekko podniszczoną budowlę, otoczoną rusztowaniem. Widoczni są również robotnicy, ciężko pracujący nad odnową „budynku”. Nietrudno się domyślić, że obraz ten nawiązuje do przemiany duchowej rapera, którą przeszedł kilka lat temu. Zresztą sam Tau nazywa „restauratorem” Jezusa Chrystusa, postać niezwykle ważną w jego życiu.
