W drugim odcinku ATCQ Special rozmawiamy o sofomorze grupy, czyli o doskonałym „The Low End Theory”. W porównaniu z „People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm” to o wiele dojrzalszy album zarówno muzycznie, jak i tekstowo. Q-Tip wysamplował cudowne fragmenty z jazzu i funku, a razem z Phife’em poruszali np. tematykę gwałtów czy ostro krytykowali show business. „The Low End Theory” to też przełom Phife Dawga, który dograł zwrotki do większości kawałków, a jeden – poza refrenem Tipa – jest solowy. Drugi album A Tribe Called Quest zawiera też kilka gościnek, z czego najbardziej ikoniczna należy do rozkręcającego się wtedy Busty Rhymesa.
poprzedni artykuł
Recenzja: Biak & Qzyn – Jasny obraz ciemnych czasów (2024)

Autor podcastu Rap MATTers
sprawdź też:
DLACZEGO HIP-HOP? #34: Temzki
3 dni temu
Dobrze już było | Dwa Sławy – Dobrze by było
3 dni temu